yaş almak

Yaşlanıyoruz ya her geçen gün ve bu herseye geç kalınmışlık hissini ne yapacağız?

20 yaşındayım hayatımdaki çoğu kişiyi sildiğim bi dönem büyümek yaş almak çok güzel fakat annem ve babamın yaşlanacağını bilmek hiç hoş değil

yaşlanmak‘tan daha nahif ve güzel bir tabir bence. yaşlanmak kaba ve sanki ömür hep boşa geçmiş gibi. ki gerçekte öyle değil.

İnsan kendi kendine farkediyor ya bazen; eskiden olsa şu olaya daha büyük tepki verirdim, bu beni daha çok heyecanlandırırdı, bu kişiye daha çok sinirlenirdim.. Yaş ilerledikçe insan daha bir sakinliyor gibi geliyor bana, tepkileri yontulmuş oluyor kendiliğinden, duyguları daha normal seviyelerde geziniyor..

Bu ekonomide alabildiğim bir tek o kaldı.

Hayatı kaçırmışım hissi veriyor. Ulan bu kadar zamandır hayattayım ama hiç yaşamamışım gibi. İnsanların ne kadar güzel hayatları var; aşık oluyorlar, dostları var, çıkıp bi şekilde eğlenecek enerjileri var ya da ne bileyim bir sıkıntıları olduğunda destek alacak birilerini buluyorlar falan. Bu kadar yıl ot gibi yaşamışım amk. Yazık bana.

Kendime kendimi kötü hissettirmeye başlayan olay. Zaman su gibi akıp geçiyor, elbet yaş alacağız ama benim canımı sıkan şey, geçmiş yıllarımda hiçbir yaşımın hayallerimdeki gibi olmaması. Biliyorum ki 30'larımda tüm 20'li yaşlarımı bomboş geçmiş hissedeceğim. Çok üzüyor bu durum beni. Keşke farkında olmasaydım tüm bunları. 26 yaşıma çok az kalmışken bu hüzün çöktü üzerime. 25 'im için ne hayallerim vardı halbuki. Ortaokuldayken bu yaşlarımı düşünüp hayaller kurardım. Zaman bana güzellikler getirecek zannederdim. Her şeyin güzel tarafından bakmaya çalışmanın da bu yönü var. Bir gün geliyor bir bakıyorsun aslında güzel bir şey olmamış. Gündelik basit güzelliklerle kendini avutmuşsun sadece. Hani gençlik ateşi? Hani o delikanlı yıllar? Ben ilerde torunlarıma asla "ah ben sizin yaşınızdayken.." diyemeyeceğim. Kırgınım birazcık. Boynum bükük. Sinirliyim de aslında ama kırgınlıktan oluşan sessizliğimde yaşadığım sinir beni daha çok yıpratıyor. İçten içe sinirli yaşamak sıkıyor. Kimsenin hayatında bir izim yok. Bu yaşa gelmişim ama kimsenin hayatına bir çizik atamamışım. Kendi hayatım dahil. Hesap sorabileceğim kimse de yok. Kimin yakasına yapışıp onu sallayıp hesap sorabilirim ki neden böyle oldu diye? Tek avuntum çoğu gencin bu durumu yaşıyor olması, tek olmamam. Yine de en azından boşa geçen yılların farkında da olmak istemezdim. Şimdi bir bakıyorum kendime fotoğraflarda. 26 yaşında bir kadın der bakan biri bana dışarıdan. Kendimi neden böyle görmüyorum? Neden tadını çıkaramıyorum bu yaşımın? Neyse işte...